DÖNERSEM NAMERDİM                                          

Artık selam vermiyorsun,
hal hatırda sormuyorsun.
Kısacası unutuyorsun her geçen gün.
Unutki bedbah kalbim hicrana dalsın.
Artık gidiyorum bu şehirden,
geri dönersem namerdim.
Bu şehrin sokakları caddeleri senin olsun.
İçimdeki fırtınaya yelken açıyorum.
Yelken açıyorum uçsuz bucaksız denizlere.
Köhne bir limandan,
yıpranmış bir gemiyle ayrılıyorum.
Belki dagılıp yok olmak için denizlerin mavisinde.
Gözlerinde yok oldugum gibi.
Çaresiz kaderime:
Hicrana düşmüş yaralarıma tuz basıpta gidiyorum.
Bulutlar nasılda saklar yagmuru içinde.
Ben seni saklayamadım,
dagılan renklerni toparlayamadım.
Gidiyorum.

Sevgiye susamış bedenimi,
çaresiz götürüyorum burdan.
Hıçkırıkların duymuyorum.
Agladıgını görmüyorum.
Sorma bana nedenleri gider ayak.
Kırılmış kalbime bir hançerde sen vur.
Bırak artık beni bana.
Bırakki ben bende yok olayım.
Sana sevgilerin en tazesini,
sana çiçeklerin en güzelini vermek isterdim.
Sokaklarını terk ettigim bu şehrin,
güneşi sendin.
Senle gün başlar senle biterdi ey sevgili.
Çekilmez akşanların tek tesellisi sendin.
Elimde mektubun önümde resmin,
Kalbimide sana bırakarak gidiyorum.

Bir filmi tersine izlemek gibi hayatım.
Ne başı ne sonu belli.
Bir çaresizlik girdabında,
labirent karelerde yolumu bulamıyorum.
Sensizligime çaresizlikte eklendi.
Artık çıkamıyorum.
Yanlız gecelerimde hayel bile kuramıyorum.
Göz pınarlarım kurumuş,
aglıyamıyorum.
Bu zalim sevdan mat etti beni,
gülemiyorum.
Unuttum biliyormusun ey sevgili,
sevgi denen sözcügün anlamını.
Yüregim parçalanmakta,
ama gidiyorum.

Biliyorum bu ayrılık çok zor olacak.
İşte vakit geldi.
Üzülme biliyorum üzülmüyeceksin.
Umutlarını başka bahara bırak.
Benim olmadıgım bir bahara.
Kalbine bir damla sevgi damlat.
Tüm olumsuzluklara inat.
Sevecek kalbin benden sonra birisini.
Ben çoktan unutulmuş olacagım.
Hadi hoşça kal.
Bir tas su dökme arkamdan.
Yemin ettim,
çünkü dönmüyecegim.
DÖNERSEM NAMERDİM.

Şair Cengiz Yılmaz